Vakantie en verandering in zicht
Verder betekent deze vakantie ook, dat sommige kinderen weer terug gaan naar hun families en dat is goed, maar we zullen hen wel missen en in het nieuwe schooljaar komen er zeker nieuwe kinderen bij. Verder zitten we met de vraag of we weer huiswerkbegeleiding zullen kunnen geven, of dat we dat in verband met de covid 19 nog moeten uitstellen., En hoe doen we het met de kniplessen? Vakantietijd betekent straks een tijd van bezinning en niet alleen vanwege de pandemie. Het is een tijd om na te denken over wat we hebben bereikt en wat we willen bereiken en wat onze plannen zijn voor de komende jaren. Ik vind dat eigenlijk een hele fijne tijd. Vakantie zal ik niet houden, maar het is wel prettig als na een druk gevuld jaar er even wat minder kinderen in huis zijn en er tijd is voor bezinning. Bovendien kan ik dan hoop ik ook eindelijk mijn eerste e-book publiceren.
In deze tijd is er veel onzekerheid, maar de zekerheid vinden wij in ons geloof en bij elkaar. Al hebben wij nu alleen bescheiden kerkdiensten met de kinderen van het huis, het geeft ons wel kracht en daarnaast blijven wij ook verbonden met de kerkgangers, die wij bijna wekelijks een nieuwsbrief sturen. Daarnaast beleven wij met elkaar veel harmonie in huis en de kinderen dragen goed zorg voor elkaar, Er is een sfeer van eenheid en verantwoordelijkheid.
Het lijkt wel alsof het klimaat in Suriname verandert, want we hebben dagelijks onweersbuien en de bliksem is al in ons internetmodem geslagen, zodat wij dit moesten vernieuwen. Eigenlijk hebben we een wonder beleefd, want de kinderen zagen de bliksem inslaan vlak langs ons huis en alleen dat modem was getroffen. Ja, en de stroom viel uit. Maar dat gebeurt tegenwoordig heel vaak. Gisteravond was ik ook online aan het college homiletiek geven, toen de stroom weer eens uitviel. Mijn zoon heeft twee films uitgezocht en de jongens zaten later bij kaarslicht te kijken naar een film op mijn zoons laptop en de meisjes keken naar een andere tekenfilm op mijn laptop. En er was nog wat lekkers te verdelen, zodat het toch een gezellige avond werd. Alleen moet ik het college homiletiek nu op een andere dag vervolgen.
Voor ons dus geen echte vakantie, maar er wacht wel een tijd van bezinning en verandering. En we staan er voor open om weer nieuwe uitdagingen aan te gaan. En verder zijn we dankbaar voor alles wat we mochten doen en voor alle liefde die we mochten ontvangen en doorgeven.
We zullen doorgaan!
Lieve mensen,
Onze wereld is steeds aan het veranderen en de mogelijkheden zijn steeds anders. Wat we vroeger konden betekenen voor anderen kan nu niet, omdat we vanwege het coronavirus nog steeds beperkt worden in ons handelen. Maar we gaan wel door. Niet alleen hebben wij een aantal kinderen in huis en proberen wij het leven met hen gezellig te maken en ook soms feest te vieren, als iemand jarig is. Ook voor anderen proberen wij er te zijn.
We leven nu in een land, waar buiten mondkapjes verplicht zijn en daarom hebben wij twee moeders geholpen aan een naaimachine, zodat zij mondkapjes kunnen naaien en zo een bestaan kunnen opbouwen, want door het virus hebben zij beiden op dit moment geen werk en wel kinderen om voor te zorgen. zo kunnen wij met onze stichting toch wat voor mensen betekenen en het meeste doen zij zelf, want zij zijn degenen, die de mondkapjes naaien. Het spreekt, dat we soms ook mensen ondersteunen, die het door de coronatijd en het gebrek aan inkomsten moeilijk hebben.We doen wat binnen onze mogelijkheden ligt.
Ook bij ons thuis worden mondkapjes genaaid door een meisje, dat ook de kniples volgt. Ze is misschien maar 14 jaar, maar ze heeft er plezier in om mondkapjes te naaien en ze heeft voor iedereen in ons huis al 1 of meer mondkapjes gemaakt.
Daarnaast wordt er hard geleerd door de kinderen, met name door de kinderen uit de 6de klas, want zij moeten binnenkort examen doen en dan wordt beslist, of zij naar de MULO gaan of naar een andere opleiding. En in de andere tijd ben ik druk bezig met het persklaar maken van tenminste 4 e-books die ik wil uitgeven. Zodra er een van te koop is, zal ik dat bekend maken.
We zullen doorgaan en met de inspiratie van de Allerhoogste en met de hoop, die we krijgen als Hij ons weer eens ter bemoediging een regenboog laat zien, kunnen we alle uitdagingen aan en zien we vele mogelijkheden!
Een wonderlijke Pinksteren
Het is Pinksteren en vandaag was het wel heel anders dan anders. Normaal betekent Pinksteren een feestelijke dienst, maar we zitten in de corona-tijd en bijeenkomsten van meer dan 10 personen zijn niet toegestaan. We hadden een bescheiden dienst met 10 personen, namelijk de 9 kinderen die bij mij wonen en ik en we vierden Pinksteren, de verjaardag van de kerk. We vierden ook het feest van de verbondenheid en eenheid, het feest van onderling begrip en hoop voor de toekomst. En ik realiseerde mij, dat we juist in Suriname toch iets hebben meegemaakt, waardoor het wel echt Pinksteren werd.
Het Pinkstergebeuren, dat ik heb meegemaakt gebeurde gistermiddag, dus op de zaterdag voor Pinksteren. Om duidelijk te maken waar het om ging moet ik eerst even een paar dagen terug gaan naar 25 mei 2020, dat was een beslissende dag. Op zich is 25 mei voor mij altijd al een bijzondere dag, want op die dag ben ik jarig en dit jaar werd ik 71 jaar oud. We hebben het gevierd in de kleine huiselijke kring, maar we wonen nu eenmaal met 9 kinderen hier, dus dat is toch een heel gezelschap. Mijn zoon had heerlijke cake gebakken en hij heeft heerlijk gekookt. In de middag aten wij foe yong hai en in de avond kerrie-aardappelen. We hadden het heel gezellig. Maar op die dag waren er ook verkiezingen in Suriname en wat we niet hadden durven hopen, de oppositiepartijen hebben gewonnen en we krijgen dus binnenkort een andere president.
En nu kom ik bij het gebeuren op gistermiddag om 16.00 uur. Op dat tijdstip was er een proclamatie van de nieuwe regeringspartijen, ook al is de stemmen-teling nog niet helemaal afgerond. De voorzitters van 4 partijen ondertekenden officieel hun eerste samenwerkingsplannen, want ze willen met 4 partijen gaat regeren. Ze hebben alle belangrijkste taken en ministersposten al verdeeld. En zij straalden eenheid uit, terwijl zij toch van verschillende bevolkingsgroepen waren, van verschillende geloven, maar ze vormden een eenheid, die uitsteeg boven alle verschillen van ras, cultuur of geloof. En dat was eigenlijk een wonder van de Heilige Geest. Het was een heilig moment en wat zij uitstraalden was heilig. Hoe de werkelijkheid zal zijn, als ze samen aan het werk gaan, dat moet de tijd nog leren, maar op die middag gebeurde er iets van een hogere orde. Gods Geest raakte hen aan en raakte ieder aan, die dit kon zien of meemaken.
Die Heilige Geest kan hen en ons verder blijven inspireren. Ik hoop, dat die ook werkt bij onze kinderen hier in huis, opdat zij in harmonie en eenheid samenleven. Ik hoop, dat die Geest de kinderen ook zal inspireren in de toekomst. Die Geest kan ons allen ook wijsheid en kracht geven in de moeilijke corona-tijd, want juist met Pinksteren vernamen wij hier van een aantal extra corona-besmettingen. Daarom gaan de scholen voorlopig nog niet open en we zullen moeten leven in een Lock-down-situatie.
Door die Geest geïnspireerd heb ik ook een tekening gemaakt over Pinksteren, een tekening over de eenheid die de Geest brengt. Ik wens jullie allen waar je ook woont een door de Geest geïnspireerde toekomst toe. En als die Geest ons en jullie inspireert, dan blijven wij verbonden.
Er is veel te doen!
Wij leven in een hele drukke tijd, al is het tegelijk een rustige tijd. Het is een rustige tijd, omdat het Corona-tijd is. De scholen zijn dicht. Er rijden geen bussen, de meeste winkels zijn dicht, de restaurants en dergelijke kunnen nog eten verkopen, maar er mag niet meer gezeten worden. Er worden geen gewone kerkdiensten gehouden. Het Seminarie is dicht. Er is een avondklok en van 8 uur 's avonds tot 6 uur in de ochtend rijden er geen auto's en mag niemand op straat behalve doktoren, verpleegsters, hulpverleners en politie.Dan is er diepe stilte.
Toch is het voor ons een hele drukke tijd, want er komt geen schoonmaakster, de juffrouwen van de huiswerkbegeleiding zitten thuis en in ons huis wonen nog wel 9 kinderen in de leeftijd van 5 tot 15 jaar, dus er is veel te doen en dat komt dan allemaal op ons neer. Er moet worden schoongemaakt, er moet worden gekookt, de was moet worden gedaan, enz. We doen maar een keer in de week of twee weken boodschappen en daarom is er nadat de boodschappen gekocht zijn ook veel te doen, want dan moeten er heel veel groenten gesneden en geblancheerd worden om in te vriezen. De laatste keer hadden we heel veel groentes gekocht, maar de kinderen ontdekten ook, dat wij nog wat groenten in de tuin hebben. Zo ontdekten de kinderen grote struiken 'bita wiri' ( een bittere bladgroente) en ze waren een hele tijd bezig met plukken en bladeren van de takken halen. Verder proberen wij te planten. We hebben al sopropo, tomaten en pepers gezaaid en die komen al goed op. De sopropo is het grootst! Overigens hebben wij ook nog wat sopropo en peper, die al groeit in de tuin. Ook hebben wij cassave in de tuin, die we moeten uitgraven en dan kunnen wij weer nieuwe cassave planten.
En hadden de kinderen van half maart tot half april vakantie, nu krijgen zij allemaal schoolopdrachten per whatsapp. En ze krijgen geen uitgebreide uitleg op school, dus wij als leiders moeten veel meer uitleggen en alle kinderen zitten in een andere klas, Er zijn maar twee kinderen die in dezelfde klas zitten, Dus ook dat is druk. We zijn nog aan het bekijken, of onze huiswerkbegeleidsters op afstand daar toch nog een rol in kunnen vervullen via Messenger.
Natuurlijk doen we ook heel leuke dingen. We maken schilderijen op de muren en er wordt heel veel getekend. een van de kinderen is echt een kunstenaar en die leert nu ook om te tekenen met de computer! De meisjes kunnen al goed haken en maken mutsen en tasjes. er wordt al goed geschaakt. Er worden verschillende lekkere cakes gebakken, steeds weer een ander recept. En de kinderen helpen ook met koken, dat vinden zij leuk en zo leren zij op dat gebied er in deze corona-tijd veel bij. De kinderen zitten ook vaak achter de computer en leren zo veel. We gaan ook typecursussen voor hen organiseren en taallessen op de computer. We hebben vele gesprekken over dingen van het leven en natuurlijk zingen we ook, vooral op zondag. Maar ik probeer hun alle 110 liederen uit onze kerkbundel te leren. En we lezen de Bijbel en bidden voor zieken en mensen in nood.
Daarnaast moet ik nu via de email, scype of messenger en whatsapp les geven aan het seminarie in diaconaat, catechetiek en homiletiek (preekkunde) en ik moet nog drie studenten begeleiden bij hun afstudeerscriptie op het gebied van gemeenteopbouw, kerkplanten en liturgie. Bovendien wil ik in mei tenminste 2 e-boeken uitgeven, maar daar vertel ik meer over in mijn volgende weblog.
Er is genoeg te doen, genoeg te bezinnen en genoeg te leren en we proberen te groeien in de liefde.
Een veranderde wereld.
Bovendien hoef ik ook geen colleges te geven aan het Theologisch Seminarie. En hier in Suriname is het nog niet zo, dat de colleges dan digitaal doorgaan. Wel heb ik een aantal studenten, die ik begeleid bij het maken van hun eindscriptie en dat kan nog wel enigszins doorgaan, omdat dat ook per email kan gebeuren en per telefoon.
De knip-en naai-lessen zijn tot nader orde gestopt, maar hier in huis is nog veel activiteit, omdat hier 10 kinderen inwonen en met hen proberen wij er iets goeds van te maken. Dat betekent, dat ik aan de meisjes haken heb geleerd en sommige hebben al hele leuke hoedjes of tasjes gemaakt. De jongens en ook sommige meisjes hebben bovendien leren schaken. Ze zijn nog beginners, maar hebben daar wel plezier in.
Van collega's lees ik op Facebook, dat zij digitale kerkdiensten houden, maar zo gaat het niet bij ons, want met de 10 kinderen die er zijn kunnen we nog steeds een bescheiden dienst houden met veel gebed voor de slachtoffers van het virus.
Verder doen we heel wat activiteiten en de kinderen zijn ook vaak buiten, want we hebben een grote tuin met veel fruitbomen. We zijn vooral bezig met ons grote gezin en ontvangen geen mensen van buiten, maar dan is er nog genoeg te doen.
In de tijd voordat het virus kwam hebben we een aantal dozen uit Nederland ontvangen en daar zaten o.a. ook veel baby- en kinder- kleren in, die te klein waren voor onze kinderen. Daarom hebben wij afgelopen zondag voor 8 jonge gezinnen pakketje gemaakt, of eigenlijk waren het tamelijk grote pakketten en daarmee hebben we een aantal moeders en aanstaande moeders blij gemaakt. Al moeten wij het contact met de buitenwereld beperken, een pakket of ondersteuning geven kan wel en daar is best behoefte aan.
En natuurlijk doen we ook hele gezellige dingen zoals pannenkoeken bakken, zo maken we er soms een feestje van. Ons werk gaat door en er is nog genoeg te doen. We zijn hier niet zomaar, we hebben duidelijk een taak en we proberen er het beste van te maken.
Samen onderweg
Gistermorgen vertelde een van de jongens, dat zijn schoenen kapot waren en dat hij daarmee niet meer naar school kon. Nu moet je weten, dat de scholen in Suriname heel streng zijn. Het is niet toegestaan om met slippers naar school te gaan, dan wordt een kind gewoon terug naar huis gestuurd. Schoenen zijn verplicht. Op zich is dit een hele moeilijke regel en in het verleden kwam ik wel eens een jongen tegen, die dan al een aantal weken niet naar school was geweest, omdat zijn oma nog geen nieuwe schoenen voor hem kon kopen. Je begrijpt wel, dat ik in zo'n geval meteen schoenen voor zo'n kind koop.
Maar nu had een van de kinderen van het huis schoenen nodig. Nu moet ik allereerst vertellen, dat er op dit moment 9 kinderen bij mij wonen in de leeftijd van 6 tot 15 jaar en van die meeste kinderen rust niet alleen de zorg op ons, maar ook zaken als kleding, schoenen en schoolspullen zijn grotendeels voor onze rekening. Dus ik maakte een plan om met de vier jongens van het huis op stap te gaan. Zij waren blij, want het was al een tijdje geleden, dat we samen weg waren geweest, aangezien ik nogal wat weken ziek geweest ben (wij hebben wel is waar geen corona-virus, maar in Suriname zijn nogal wat andere nare virussen). Natuurlijk waren er ook een paar meisjes, die begonnen te zeggen, dat zij eigenlijk ook nieuwe schoenen nodig hadden, maar deze middag was voor de jongens en de meisjes moesten met de kinderen uit de buurt naar de huiswerkbegeleiding. Er zaten al twee lieve juffrouwen op hen te wachten.
Dus ik ging samen met de jongens met de bus eerst naar Lelydorp. Daar stapten we uit bij de bank, want ik moest pinnen. De jongens stonden keurig op een afstand op mij te wachten tot ik klaar was en daarna konden naar een winkel. We hebben eerst wat dingen voor het huis gekocht en iets te drinken of een ijsje ter keuze voor de jongens en daarna pakten wij weer de bus naar de schoenenwinkel. Nu wil ik erbij vertellen, dat bussen hier niet duur zijn. Van Onverwacht naar Lelydorp kost de bus 3 Surinaamse dollars (dat is omgerekend 36 cent) en van Lelydorp naar de schoenenwinkel kost de bus per persoon 2,50 srd (dat is 30 cent)
Hier in Suriname zijn niet veel winkels, waar goede schoenen te koop zijn. Er zijn ook veel winkels waar namaakschoenen worden verkocht, wel met een mooie merknaam, maar zo gemaakt, dat de schoenen na 1 of 2 weken letterlijk uit elkaar vallen. Dus ik ging met de jongens naar die ene winkel, waarvan ik wist dat deze alleen maar kwaliteit verkoopt. Ja en nu moesten de jongens schoenen uitzoeken en dat vonden zij nog best moeilijk. En de jongens, vooral de twee van 15 jaar, zijn bescheiden, ze wilden mij ook niet te erg op kosten jagen, maar ik heb hun verzekerd, dat ik liever iets meer betaalde voor kwaliteit dan dat zij kozen voor witte schoenen, die wel goedkoper waren, maar natuurlijk gauw vuil zouden zijn. Uiteindelijk kostten de schoenen van de grote jongens samen ongeveer 1000 Surinaamse dollars (dat is 125 euro). Voor de jongens van 10 en 11 jaar konden we wat goedkopere schoenen vinden en daarom mochten zij elk ook nog een paar badslippers erbij. Toen moesten er nog sokken worden uitgezocht en toen waren zij klaar en heel trots en tevreden.
Daarna hebben wij weer de bus gepakt naar Lelydorp en daar hebben wij bij een eenvoudig restaurantje nog even gezellig iets gegeten, elk een rotie-rol, en daarna gingen wij met de pendelbus naar huis. Thuis trokken de jongens meteen hun sokken en schoenen aan om die aan iedereen te laten zien.
En daarna hadden alle 9 kinderen samen nog een gezellige avond, waarbij zij een leuke film keken op onze televisie.
Welkom op mijn Reislog!
Dé plaats om op de hoogte te blijven van alle avonturen en ervaringen tijdens deze levenslange reis. Vanaf nu zul je hier dan ook regelmatig nieuwe verhalen en foto's vinden, en via de kaart weet je altijd precies waar ik me bevind en waar ik ben geweest! Meer informatie over mijzelf vind je in het profiel. Mijn reis is eigenlijk al begonnen op 26 mei 2012. Toen ben ik naar Suriname vertrokken voor de vierde keer. Op de website https://www.colorfulchances.com is al het een en ander te lezen van wat we met onze stichting allemaal in Suriname doen, maar bij mijn reislog wil ik regelmatig vertellen wat ik hier allemaal persoonlijk beleef.
Wil je automatisch een mailtje ontvangen wanneer er een nieuw verhaal of een nieuwe fotoserie op deze site staat? Meld je dan aan voor mijn mailinglijst door je e-mail adres achter te laten in de rechter kolom.
Ik zie je graag terug op mijn reislog en laat gerust af en toe eens een berichtje achter!
Leuk dat je met me meereist!
Groetjes,
Jolan