In de afgelopen maanden liep ik duidelijk tegen mijn eigen grenzen aan. Ik voel nu toch echt, dat ik ouder word en minder kan. Daarom had ik in maart besloten om wat rustiger aan te doen. We hadden oorspronkelijk nog 6 kinderen in huis, maar wel veel drukte van de huiswerkbegeleiding en andere activiteiten, maar ik merkte met name, dat de zorg voor de jongste kinderen voor mij te zwaar werd. En in maart werd het huis even leger, omdat de jongste twee kinderen verhuisden naar een kinderhuis en twee anderen nu ook een andere richting opgingen en weer bij hun familie konden wonen. Echter van een leeg huis is nog steeds geen sprake. Als je werkt voor de Heer, kunnen er misschien veranderingen komen en laten we zeggen: de Heer weet als geen ander wat je wel of niet kunt. Maar dat betekent niet dat jij bepaalt hoe je leven eruit ziet. Dat wordt blijkbaar toch van hogerhand geregend.

Okay, ik wilde rustiger aandoen en dat mocht tot een bepaalde grens. Maar de Heer bepaalt wie jou nodig heeft. En dus vlak nadat het huis wat leger was, werd er een beroep op ons gedaan door een tienermoeder, die nergens een plek had om te wonen met haar kleintje. En dus kwam zij bij ons. Er was ook een jonge vrouw wier leven in gevaar was, omdat iemand haar letterlijk probeerde te doden. Ook zij verbleef twee periodes een aantal dagen bij ons, eenmaal met haar kinderen en een andere keer alleen. En ik weet niet wanneer zij weer een beroep op ons doet, haar problemen zijn nog niet opgelost, maar zij is tijdelijk bij een tante, die net haar man verloren heeft en die haar steun nodig heeft. Zo helpt de een de ander, en dat is goed. En er was nog een meisje in een levensbedreigende situatie, die een beroep op ons deed. Dus het werk gaat gewoon door, misschien anders, maar het is nog steeds duidelijk waarvoor we het doen. We zijn blijkbaar hier nog nodig.

En eigenlijk is het mooi om dit te kunnen doen, te mogen doen, er zijn voor jongere in nood. Het werk gaat door. En daarnaast moest ik ook nog een begrafenis leiden van een jongeman van 30 jaar. En er zijn veel noodvragen van jonge mensen met problemen, die hulp nodig hebben. En noodvragen uit Nieuw Nickerie, waar een jonge vader een ongeluk kreeg en een tijd in het ziekenhuis lag. Niet alleen hij, maar ook zijn gezin had steun nodig.

Een tijd lang waren er in Suriname wat minder besmettingen en daardoor konden wij diverse kerkdiensten houden en daar kwamen met name vele kinderen, want daaruit bestaat onze gemeente vooral uit kinderen. Zo hebben wij bij voorbeeld op witte donderdag een prachtige maaltijd - Avondmaal dienst gehouden en een speciale paasdienst waar ook alle aanwezigen een broodje kregen met ei. We genoten ervan, dat diensten houden weer kon, maar jammer genoeg is het nu weer anders en zijn kerkdiensten weer niet meer mogelijk. Ik houd nu tijdelijk alleen maar eenvoudige gebedsdiensten met de kinderen en tijdelijke gasten die bij mij wonen, want er zijn altijd redenen genoeg om voor te bidden.

Ondertussen zijn er hier in Suriname juist heel veel covid-19 besmettingen en daardoor zit iedereen veel thuis. In dat verband hoop ik nog deze maand een boek uit te geven onder de titel 'Apart en toch verbonden' met het ISBN nummer 978-94-6406-525-1. Het is een boek met verhalen, gedichten, overpeinzingen, gebeden en tekeningen, geschikt voor gezinnen en mensen alleen voor in en na de coronatijd. Want doordat het wat rustiger in huis wordt, kan ik wel schrijven. In het boek staan bovendien niet alleen tekeningen van mij, maar ook van een aantal kinderen als illustratie.

Dus eigenlijk hebben we een heel gevuld leven en vervelen wij ons nooit. En ik ben dankbaar, dat ik dit nog kan doen. Hoe ingewikkelder de tijden zijn, hoe meer uitdagingen er zijn en we hebben een Vader, die erop rekent, dat wij proberen er iets goeds van te maken en dat geldt ook voor jullie. Ik wens jullie veel inspiratie, moed en goede ideeën toe voor de komende tijd.