War mensen zijn, daar is nood en dan is het goed, wanneer je iets voor anderen mag betekenen. Er zijn al weer een paar maand voorbijgegaan en in huis zijn er steeds veranderingen. Een paar mensen in nood zijn weer weg en twee kinderen in nood zijn weer gekomen. Op dit moment hebben wij vijf kinderen in huis variërend qua leeftijd. De oudste is 18 en haar dochtertje verblijft tijdelijk weer bij de familie van de vader, want zij wil eerst goede cijfers halen op haar proefwerken en dan haalt ze in de vakantie haar dochtertje weer op. De een na oudste is 16 jaar, de middelste is juist 13 jaar geworden en die verjaardag hebben wij natuurlijk gevierd. En de jongste twee zijn 10 en 7 jaar oud. En hoewel er nog steeds veel besmettingen zijn in het land en er dagelijks mensen aan de Covid 19 overlijden, gaan de drie jongsten en de oudste weer naar school, niet elke dag, maar toch. En dat betekent voor mijn zoon elke ochtend vroeg opstaan (6 uur) om de kinderen te wekken, want voor 7 uur komt de schoolbus langs. Gelukkig hoef ik dat niet te doen, want dat kan ik niet meer. De oudste zit in de 3de klas van de avond-MULO en die vertrekt pas 's middags naar school.

De kerkdiensten mochten een tijd lang niet meer, maar nu mag het weer wel, dus aanstaande zondag hopen wij een dienst te houden en aangezien ook enkele meisjes dansles hebben gehad, hoop ik, dat 2 van hen zondag kunnen optreden. Bij de kerkdienst komen veel kleine kinderen en daarom zet ik soms mijn schildersezel neer met een schilderij erop als illustratie van een verhaal.

Bij de verjaardag van onze middelste hadden we geen bezoek, want het is nog steeds coronatijd, maar zij kreeg een mooi cadeau en we hadden patat en er is een lekkere cake gebakken, we hadden ook nog ijs en al waren er geen gasten van buiten, het was toch een echte verjaardag.

Ondertussen ben ik nog steeds druk aan het schrijven, alleen het echt publiceren lukt niet zo snel als ik zou willen, maar alles heeft zijn tijd. En het zal wel goed komen.