Gistermorgen vertelde een van de jongens, dat zijn schoenen kapot waren en dat hij daarmee niet meer naar school kon. Nu moet je weten, dat de scholen in Suriname heel streng zijn. Het is niet toegestaan om met slippers naar school te gaan, dan wordt een kind gewoon terug naar huis gestuurd. Schoenen zijn verplicht. Op zich is dit een hele moeilijke regel en in het verleden kwam ik wel eens een jongen tegen, die dan al een aantal weken niet naar school was geweest, omdat zijn oma nog geen nieuwe schoenen voor hem kon kopen. Je begrijpt wel, dat ik in zo'n geval meteen schoenen voor zo'n kind koop.

Maar nu had een van de kinderen van het huis schoenen nodig. Nu moet ik allereerst vertellen, dat er op dit moment 9 kinderen bij mij wonen in de leeftijd van 6 tot 15 jaar en van die meeste kinderen rust niet alleen de zorg op ons, maar ook zaken als kleding, schoenen en schoolspullen zijn grotendeels voor onze rekening. Dus ik maakte een plan om met de vier jongens van het huis op stap te gaan. Zij waren blij, want het was al een tijdje geleden, dat we samen weg waren geweest, aangezien ik nogal wat weken ziek geweest ben (wij hebben wel is waar geen corona-virus, maar in Suriname zijn nogal wat andere nare virussen). Natuurlijk waren er ook een paar meisjes, die begonnen te zeggen, dat zij eigenlijk ook nieuwe schoenen nodig hadden, maar deze middag was voor de jongens en de meisjes moesten met de kinderen uit de buurt naar de huiswerkbegeleiding. Er zaten al twee lieve juffrouwen op hen te wachten.

Dus ik ging samen met de jongens met de bus eerst naar Lelydorp. Daar stapten we uit bij de bank, want ik moest pinnen. De jongens stonden keurig op een afstand op mij te wachten tot ik klaar was en daarna konden naar een winkel. We hebben eerst wat dingen voor het huis gekocht en iets te drinken of een ijsje ter keuze voor de jongens en daarna pakten wij weer de bus naar de schoenenwinkel. Nu wil ik erbij vertellen, dat bussen hier niet duur zijn. Van Onverwacht naar Lelydorp kost de bus 3 Surinaamse dollars (dat is omgerekend 36 cent) en van Lelydorp naar de schoenenwinkel kost de bus per persoon 2,50 srd (dat is 30 cent)

Hier in Suriname zijn niet veel winkels, waar goede schoenen te koop zijn. Er zijn ook veel winkels waar namaakschoenen worden verkocht, wel met een mooie merknaam, maar zo gemaakt, dat de schoenen na 1 of 2 weken letterlijk uit elkaar vallen. Dus ik ging met de jongens naar die ene winkel, waarvan ik wist dat deze alleen maar kwaliteit verkoopt. Ja en nu moesten de jongens schoenen uitzoeken en dat vonden zij nog best moeilijk. En de jongens, vooral de twee van 15 jaar, zijn bescheiden, ze wilden mij ook niet te erg op kosten jagen, maar ik heb hun verzekerd, dat ik liever iets meer betaalde voor kwaliteit dan dat zij kozen voor witte schoenen, die wel goedkoper waren, maar natuurlijk gauw vuil zouden zijn. Uiteindelijk kostten de schoenen van de grote jongens samen ongeveer 1000 Surinaamse dollars (dat is 125 euro). Voor de jongens van 10 en 11 jaar konden we wat goedkopere schoenen vinden en daarom mochten zij elk ook nog een paar badslippers erbij. Toen moesten er nog sokken worden uitgezocht en toen waren zij klaar en heel trots en tevreden.

Daarna hebben wij weer de bus gepakt naar Lelydorp en daar hebben wij bij een eenvoudig restaurantje nog even gezellig iets gegeten, elk een rotie-rol, en daarna gingen wij met de pendelbus naar huis. Thuis trokken de jongens meteen hun sokken en schoenen aan om die aan iedereen te laten zien.

En daarna hadden alle 9 kinderen samen nog een gezellige avond, waarbij zij een leuke film keken op onze televisie.